Vrijdag 23 oktober was de uitreiking van Ds. Visscherprijs.
Deze prijs wordt gewonnen door iemand die een heel goed onderzoek heeft gedaan naar mensen met een verstandelijke beperking.
De Ds. Visscherprijs wordt elke twee jaar uitgereikt.
Dit jaar waren in totaal zeventien onderzoeken opgestuurd.
Hier zijn er drie van uitgekozen die de kans hadden om de prijs te winnen.
Een van de onderzoeken was van Tessa Frankena, Henk Jansen en Anneke van der Cruijsen.
We hebben onderzoek gedaan naar hoe je als onderzoeker kan samenwerken met mensen met een verstandelijke beperking.
Het onderzoek is ook opgeschreven in een makkelijk lezen boekje door Henk en Anneke.
Tessa vertelde over ons onderzoek tijdens de prijsuitreiking.
Kort daarna hoorden we dat we de prijs hadden gewonnen.
Hier zijn we heel trots op.
Ik ben trots dat we zover zijn gekomen en dat wordt gezien dat ons onderzoek van meerwaarde is.
Ik kon zelf helaas niet bij de uitreiking zijn.
Vanwege corona was het op dit moment wel haalbaar maar niet verstandig.
Ook omdat ik hulp nodig heb bij verschillende dingen, waardoor anderhalve meter afstand houden moeilijk is.
Daarom heb ik zelf besloten om niet te gaan en mezelf veilig te houden.
Maar ik vond het wel heel jammer.
Gelukkig kon ik wel via het internet meekijken.
En de bos bloemen werd hierdoor bij mij thuis gebracht.
Dat vond ik wel een heel mooi gebaar en geeft mij veel voldoening in het werk.
Dit vind ik van de coronatijd
Door de computer is het gelukkig nog steeds mogelijk om samen te werken.
Bijvoorbeeld met onderzoekers van Sterker op eigen benen.
Ik had niet verwacht dat het samenwerken mij in deze tijd ook zou lukken met de computer.
Het is fijn dat ik toch iets kan betekenen voor onderzoekers.
Ik heb bijvoorbeeld gewerkt aan een duidelijke onderzoekswebsite.
Ik vind het fijn om te weten dat die duidelijke website gebruikt gaat worden voor online vragenlijsten over corona bij mensen met een verstandelijke beperking.
En zo is er ook een informatiefolder over corona gemaakt.
Het geeft me nog steeds voldoening, maar het is soms moeilijk dat je elkaar niet in het echt kan zien en spreken.
Verder heb ik ook soms last van de coronatijd, zoals iedereen.
Maar door er met mensen over te praten, krijg je weer wat meer hoop en vrolijkheid.
Maak vooral duidelijk wat je voelt en wat er speelt aan anderen.
Zij kunnen je dan weer een beetje opvrolijken.
Ik wil vooral zeggen: zet hem op en hou vol!
Samen zijn we sterk en komen we er wel.
Ik steek jullie allemaal een hart onder de riem.
Groetjes,
Anneke van der Cruijsen
